بسکه گردید آبیار ما ز پا افتادگی

می توان از طینت ما هم رعونت خواستن

عمرها چون اشک کنج راحتی می خواستم

دام عجزی درکمین سرکشی خوابیده است

سرکشی تا کی گریبانت درّد چون گردباد

مرد وحشت گر نه ای با هر چه هستی صلح کن

غوطه زن در ناز اگر با عجز داری نسبتی

خط پرگار کمالت ناتمام افتاده است

با خرد گفتم چه باشد جوهر فقر و غنا

تخم اقبالم ز فیض سجده خواهد همتی

کاروان نقش پاییم از کمال ما مپرس

نیست ممکن بیدل از تسلیم ، سر دزدیدنم