پا به دامن نشکستی که به آداب رسی

سعی بیداریت این بس که تو تا خواب رسی

که به خفتکده منت احباب رسی

گر به شاگردی شاگرد رسن تاب رسی

ترسم از مرهم کافور به مهتاب رسی

برمدار آنهمه این خاک که تا آب رسی

عطشت کم شود آندم که به قلاب رسی

گرد خود گرد زمانی که به گرداب رسی

وا شود عقدهٔ دل تا به می ناب رسی

که ز هر قطره به آن گوهر نایاب رسی

سر به زانو نه و دیدی که به محراب رسی

تا به ذوق طلب بیدل بیتاب رسی