تبسم از لبت چون موج در گوهر کند بازی

فلک بر مهره های ثابت و سیار می لرزد

قدح لبریز حیرت گردد و مینا به رقص آید

بجز مشاطهٔ جادوکه دارد نبض گیسویش

شهید ناز او خون گرمیی دارد که از شوقش

بضاعت نیست بیش از مشت خونی بسمل ما را

زگرد اضطراب دل نفس در سینه ام خون شد

نگه را محرم دل ساز و فارغ کن ز افلاکش

فضای پرزدن تنگ ست در جولانگه امکان

به زیر چرخ از انسان ، هرزه جولانی نمی آید

دل خرسند بر هرکس ز شوق افسون دمد بیدل