آه از ستم غفلت ، فریاد ز مهجوری

در ما و تو چیزی نیست نزدیکتر از دوری

تا نام و نفس باقیست آیینه و بی نوری

ویرانه قیامت چید بر خوابش ز معموری

از پوست برون آورد ما را غم مستوری

خورشید هم اینجا نیست بی علت شب کوری

گر حرص عسل خواهد پیش آی به زنبوری

پرکرد صدا آخر پیمانهٔ منصوری

زین بیش مجو طاقت در عالم معذوری

در خاک سیه بردیم هنگامهٔ مزدوری

مو چین دگر دارد در کاسهٔ فغفوری

ما غفلت و او فطرت ، ما ظلمتی او نوری