به این تمکین خرامت فتنه در خوابست پنداری

غبارم از خرامت ششجهت دست دعا دارد

ندارد ساز عجزم چون نگه سامان آهنگی

سپند آتش دل کرده ام ذرات امکان را

سر از بالین نازم یاد مخمل برنمی دارد

به فکر هستی از خود هر نفس می بایدم رفتن

نشد کیفیت احوال خود بر هیچکس روشن

خسیسان بر جهان پوج دارند اینقدر غوغا

گهر در بحر ازگرد یتیمی خاک می لیسد

دلیل شوخی عشق است محو حسن گردیدن

خیال از رنگ تحقیقم غباری در نظر دارد

تحیر صورتی نگذاشت در آیینه ام بیدل