چراغ حسرت آلود نگاهم می کند دودی

درون بیضه ام پیداست بال شعله فرسودی

چو مژگانم ز سر تا پا زبان سرمه آلودی

تو از وضع رضا مگذر چه مقبولی چه مردودی

ز نیرنگ تو خالی نیست معدومی و موجودی

به حیرت ساز رنگ خودنمایی می برد زودی

اگر انصاف باشد طبع مایل نیست بیجودی

چو صحرا خاکساری نیست بی دامان مقصودی

کند خاکسترمن ناله از هر حلقهٔ دودی

چو شمع از چهرهٔ زرین خود فرش زر اندودی