برخود مشکن تا همه تن رنگ نگردی

دور است تلاشت ز ره کعبهٔ تحقیق

تا راه سلامت سپری ضبط نفس کن

چون خاک هواگیر درین عرصه محالست

در آینهٔ شوخی این جلوه شکستی است

پیداست خراشی که ز نقش است نگین را

این جلوه نیرزد به غبار مژه بستن

در عالم اضداد چه اندیشهٔ صلحست

صیاد کمینگاه امل قامت پیریست

بیگانگی وضع جهان حوصله خواه است

آیینهٔ نازت همه دم جلوه بهارست

بیدل به ادای مژه کجدار و مریزی