تو آری سر برون از جیب ناز و من کنم گردی

به دستنبویی خجلت ندارم جز گل زردی

بر احباب ازین بیشم نمی باشد ره آوردی

شب من تیره تر شد آخر از تشویش شبگردی

بجز دست پشیمانی که دارد برد و آوردی

ز زخم کس نمی گردد دچار نیشتر دردی

بلند افتا ده باشد دامن برچیدهٔ مردی

به ملک تیره روزی نیست چون من سایه پرورد ی

بهشت آن بس که یابی نان گرم و آبک سردی