چه دارم در نفس جز شور عمر رفته از یادی

به خاک افتاده ام اما غرور شعله خویان را

مباش ای مژدهٔ وصل از علاج گریه ام غافل

زکوه و دشت عشق آگه نی ام لیک اینقدر دانم

طرب رخت شکفتن بسته است از گلشن امکان

هوس دام خیالی چند در گرد نفس دارد

تو هر رنگی که خواهی حیرت دل نقش می بندد

نباشد گر حضور جلوهٔ بالا بلندانت

به یاد جلوهٔ او حیرت ما را غنیمت دان

خطا از هرکه سر زد چون جبین ، من در عرق رفتم

توهم چون شمع محمل کش به سامان جگر خوردن

نمی دانم چه گم کردم درین صحرا من بیدل