رفتی چو می از ساغر و دیگر ننشستی

جان سختی حرص اینهمه مقدور که باشد

نامحرمی عافیتت طرفه جنون داشت

ای قطره دماغت نکشد ننگ فسردن

چون آتش ازین جاه که خاکست مآلش

ای سایه چنین پهن که چیده ست بساطت

بر مسند اقبال که جز نام ندارد

عالم همه افسانهٔ تکلیف صداع است

ناراستی از جادهٔ فهمت به در انداخت

گر مفلسی و شهرت جاهیست ضرورت

بیدل همه تن حلقه شدی لیک چه حاصل