74
غزل شمارهٔ ۲۶۳۸
یک تار موگر از سر دنیا گذشته ای
صد کهکشان ز اوج ثریا گذشته ای
بار دل ست این که به خاکت نشانده است
گر بی نفس شوی ز مسیحا گذشته ای
ای هرزه تاز عرصهٔ عبرت ندامتی
چون عمر مفلسان به تمنا گذشته ای
جمعیت وصول همان ترک جستجوست
منزل دمیده ای اگر از پا گذشته ای
ای قطرهٔ گهر شده ، نازم به همتت
کز یک گره پل از سر دریا گذشته ای
در خاک ما غبار دو عالم شکسته اند
از هر چه بگذری ز سر ماگذشته ای
ای جاده ات غرور جهان بلند و پست
لغزیده ای گر از همه بالا گذشته ای
اشکی ست بر سر مژه بنیاد فرصتت
مغرور آرمیدنی اما گذشته ای
حرف اقامتت مثل ناخن است و مو
هر جا رسیده باشی از آنجا گذشته ای
برق نمودت آمدورفت شرار داشت
روشن نشد که آمده ای یا گذشته ای
بیدل دماغ ناز تو پر می زند به عرش
گویا به بال پشه ز عنقا گذشته ای