72
غزل شمارهٔ ۲۶۲۶
بوی وصلی هست در رنگ بهار آینه
می گدازم دل که گردم آبیار آینه
نیست ممکن حسرت دیدار پنهان داشتن
بر ملا افکند جوهر خار خار آینه
کیست تا فهمد زبان بی دماغیهای من
نشئهٔ دیدار می خو اهد غبار آینه
غفلت دل پردهٔ ساز تغافلهای اوست
جلوه خوابیده ست یکسر در غبار آینه
بسکه محو جلوهٔ او گشت سر تا پای من
حیرتم عکس است اگر گردم دچار آینه
نور دل خواهی به فکر ظ اهر آرایی مباش
جوش زنگار است و بس نقش و نگار آینه
عرض جوهر نیست غیر از زحمت روشندلان
موی چشم آرد برون خط بر غبار آینه
حسن اگر از شوخی نظاره دارد انفعال
بی نگاهی می تواند کرد کار آینه
شوخی اوضاع امکان حیرت اندر حیرت است
چند باید بودنت آیینه دار آینه
عرصهٔ جولان آگاهی ندارد گرد غیر
هم به روی خویش می تازد سوار آینه
در مراد آب و رنگ از ما تحیر می خرند
بر کف دست است جنس اعتبار آینه
غیر حیرتخانهٔ دل مرکز آرام نیست
چون نفس غافل مباشید از حصار آینه
انتظاری نیست بیدل دولت جاوید وصل
حسرتم تا چند پردازد کنار آینه