به دل چون نفس بسته ای آشیانه

که تیر بلا را نگردی نشانه

تپش نیست در نبض دل بی ترانه

سر و سجده واری از آن آستانه

بجز شوق منزل ندارد بهانه

مجوبید بی خاک گشتن کرانه

درازست سر رشتهٔ این فسانه

جنون دارد از بوی گل تازبانه

چه سان گردم از خاک کویت روانه

بنالم به ناسوری زخم شانه

چو شمشیر در قبضهٔ موریانه

چه دارد به جز ناله زنجیر خانه

چو رنگ آتش ما ندارد ترانه