آب گوهر بر نمی آید ز چاه

شمع را در می کشد آخرکلاه

چون رگ یاقوت در خونم نگاه

این کتان را شست آخر نور ماه

ماه نو دارد زبان عذر خواه

روزن چشم غزالان شد سیاه

جز به خاکستر نمی باشد پناه

تاروپود کسوت صبح است آه

نیست بال شعله ات جز برگ کاه

جانب دل هم نگاهی گاه گاه

می شود جوهر چو می سوزد نگاه

گریهٔ ابر است بر حال گیاه

کای به خود واماندگان این است راه

محرم آیینه راکفر است آه