این قلمرو اندوه کارگاه راحت نیست

یک مژه به صد عبرت شرم چشم ما نگشود

گل دمیده ایم اما رنگ و بو پشیمانی است

زین تلاش پا درگل کو ره وکجا منزل

دل ادبگه نازست دعوی هوس کم کن

شوخی تمیز از ما وضع امن نپسندید

بسته ام کمر عمری ست بر حلاوت تسلیم

عذر طاقت است اینجا قدردان جمعیت

فکر سرنوشت من تا کجا تریها داشت

شب زکلفت اسباب شکوه پیش دل بردم

تا به کی هوس تازی چند هرزه پردازی

مشق معنی ام بیدل بر طبایع آسان نیست