نالهٔ قمری شد آخر قدکشیدنهای سرو

کیست تا فهمد زبان عافیت ایمای سرو

عالمی خم شد به فکر بار ناپیدای سرو

ناله بایستی درین گلشن نشاندن جای سرو

آب دارد آبرو تا می رود در پای سرو

نیست غیر از بال قمری پنبهٔ مینای سرو

صورت فواره باید ربخت از اجزای سرو

سایهٔ نخل که افتاده ست بر بالای سرو

بیدل این سطر تکلف نیست جز انشای سرو