بندد قلم ز سایهٔ موی میان او

کشتی شکستن است دلیل کران او

شمعی که مغز ناله کشد استخوان او

کام هزار سنگ شکافد زبان او

یعنی چو عود سوختنست امتحان او

کایینه دارد از دل گوهر فشان او

نالد شکست بر جرس کاروان او

از هم گذشته گیر بهار و خزان او

خلقی ست خود فروش متاع دکان او

وهم است اگر زمن شنوی داستان او

آن نیست بی نشان که تو یابی نشان او