چوصبح تاخت به گردون جگرخراشی ما

به بوی پیرهن آمیخت بدقماشی ما

نفس به ناله کشید از قفس تراشی ما

خیال قرب شد احکام دور باشی ما

که خودپرست عیان کرد خواجه تاشی ما

عرق به جبهه دماند از نیاز پاشی ما

که رنگ رفته نجسته ست از حواشی ما

جهات تنگ شد از پهلوی فراشی ما

قدح در آب گهر زد ادب معاشی ما