هرکجا پا می نهی آیینه می بوسد زمین

اندکی دیگر تنزل کن به چشم ما نشین

تیغ خوابانیده ای دارد نگاه شرمگین

در خور طول است چینهایی که دارد آستین

گر عیار مهرگیری نیست بی آثار کین

عشرت روی زمین از آبله زیر نگین

عالمی خفته ست در نیش از هوای انگبین

حیرت آیینه می گردد نگاه واپسین

من که پشت سایه نتوانم رساندن بر زمین

شعله هم دارد درین فصل احتیاج پوستین

دیگر از عقبا چه می بیند نگاه دوربین

چشم می روید درین محفل چو شمع از آستین

موج عرض تازه رویی دارد از چین جبین