دهر، توفان دارد از طبع جنون پیمای من

نیست خالی یک کف خاک از غبار وحشتم

غنچه را جز شوخی رنگ آفتی دربار نیست

هر نفس کز دل کشیدم خامشی افشاند بال

بسکه افشردم قدم در خاک راه نیستی

صافی دل در غبار عرض استعداد رفت

راه از خود رفتنم از شمع هم روشن تر است

حسن هرجا جلوه گر شد عشق می آید برون

تا قیامت بایدم سرگشتهٔ پرواز بود

همچو برق آغوش از وحشت مهیا کرده ام

پردهٔ تحقیق بیدل تا کجا خواهی شکافت