چون گهر هر چند بر دریا تند غوغای من

ناتوانی همچو من در عالم تسلیم نیست

مسند آتش همان تسلیم خاکستر خوشست

اینقدر چون شمع محو انتظار کیستم

منع در سعی طلب ترغیب سالک می شود

زندگی پر بیخبر بود از اشارات فنا

لفظ ممکن نیست برمعنی نچیند دقتی

نالهٔ محو خیالت قابل تحریر نیست

در جنون عریانی ام تشریف امنی دیگر است

از غبار شیشهٔ ساعت قدح پر می کنم

سایه ام بیدل ز نیرنگ غم و عیشم مپرس