چون شمع تا چکیدن اشک ست ساز من

دامن به چین شکست ز نومیدی رسا

آخر تلاش لغزش پا دامنم کشید

برخاستم ز خاک و نشستم همان به خاک

چون شمع در ادبگه همواری زبان

تا در زبان خامهٔ حیرت بیان شقی است

وحشت غبار عمر ندانم کجا رسید

مینا شکسته در سر ره گریه می کند

زبن فطرتی که ننگ خیالات آگهی ست

دارم چو حلقه عهدهٔ نامحرمی به دوش

سعی جبین عرق شد ومحروم سجده ماند