که می خواهد زمین هم جوشن از نقش حصیر من

همان پوشیدن مژگان چو چشم تر حریر من

چو موج باده زین مینا برون جسته ست تیر من

به طبع خنده و میناست افسون صفیر من

که رفعت بر نمی دارد چو نقش پا سریر من

به چندین لوح یک خط می کشد کلک دبیر من

گداز خویش می باشد چو طفل اشک شیر من

به چشم ذره مژگانی کند جسم حقیر من

که چون سایه به پای کس نپیچیده ست قیر من

چه سازد گر نه با دام و قفس سازد اسیر من

هنوز ازکج خرامیها کماندار است تیر من

بجزحسرت نبود آبی که شد صرف خمیرمن