خودبین نتوان یافتن آیینه گر من

کو هوش که از آینه پرسد خبر من

تدبیر اقامت چه کند با سفر من

چون نقطه اثر باخته زیر و زبر من

ترسم که مرا جلوه دهد در نظر من

پرواز عرق می شود از سعی پر من

تا چند چو اشک ابله بندد کمر من

شب در نفس سوخته دارد سحر من

از سرمه توان سایه فکندن به سر من

این جامه که تنگی ننماید به بر من