گلفزوش از پرتو شمع من است این انجمن

عارف از سیرگریبان دهر را دل می کند

عالمی رفت از خود و برخاست آشوب جنون

بی نشان شوقی که نیرنگش برون است از حساب

گوشه ای می خواستم زین دشت بیتابی غبار

گر خورد بر گوشت آواز سپند از مجمری

ناکجا با هرجنون طبعی طرف باید شدن .

زین علایق هیچ چیزت خار دامنگیر نیست

خود گدازی مطلبی چون شمع انشا کرده ایم

ما حریفان جهدها داربم و تنها می رویم

برخود از غوغا نمی چید اینقدر سامان ناز

ظاهر و باطن چه دارد غیر هستی و عدم

بیدل اینجا تر زبانان مایهٔ درد سرند