چون صبح نخندد ز قبایم غم دامن

تا وحشت عنقایی ام آهنگ جنون کرد

از تنگی دل وسعت امکان به گره رفت

گر ترک حسد چهرهٔ توفیق فروزد

بال رم فرصت نتوان کرد فراهم

بر صورت دنیا زده ام پهلوی تسلیم

طاقت اثر حوصله گم کرد درین باغ

فریاد که بر چهرهٔ ما داغ تری ماند

بیدل به فشار دل تنگم چه توان کرد