پر افشانده را بسم الله بخت آزمایی کن

به قدر اضطراب یک سپند آتش نوایی کن

ز خود گر بر نیایی نوحه ای بر نارسایی کن

مژه بردار و رفع شکوه های بی عصایی کن

تو گرد احتیاجی بر فلک هم جبهه سایی کن

به خون هر دو عالم صفحهٔ شوقی حنایی کن

به هر سازی که در پای شکست آید صدایی کن

چو محو جلوه اش گشتی دو عالم خودنمایی کن

شکست رنگ بسیار است فکر مومیایی کن

غبارت را به هر رنگی که می خواهی هوایی کن

اگر زین دام وارستی مگس باش و همایی کن

نه ای کم از صدف ای دست حاجت دل گدایی کن

ز خود بیگانه شو با هر که خواهی آشنایی کن

غبار نیستی شو، خاک در چشم جدایی کن