چمن تا در برت غلتد حنایی را گریبان کن

ز خاکم سرمه کش در دیده و عریان غزالان کن

دویی تا محو گردد خانهٔ آیینه ویران کن

توهم آشیانی در نوای عندلیبان کن

به ذوق امتحان رنگی اگر داری پر افشان کن

دمی در جیب خاموشی نفس دزیده توفان کن

اگر آسودگی خواهی چو سنگ آیینه پنهان کن

نم اشکی اگر در لغزش آیی ناز جولان کن

هوا را گر مسخر کرده ای تخت سلیمان کن

به دست سوده چندی خدمت طبع پشیمان کن

به یک مژگان گشودن سیر چندین چشم حیران کن

به چین دامنی طرح شکست رنگ امکان کن