بیا ای گرد راهت خرمن حسن

سحرپردازی خط عرض شامی است

به چشمم از خطت عالم سیاه است

چو خط پروانهٔ حیرت مآلیم

ز سیر بیخودی غافل مباشید

نه ای خفاش با مهرت چه کین است

تعلقهای ما با عالم رنگ

گشاد غنچه آغوش بهار است

نه عشقی بود و نی عاشق نه معشوق

شکست رنگ ما نازی دگر داشت

ز دل تا دیده توفانگاه نازست

نگه سوز است برق بی نقابی

غبارم پیش از آن کز جا برد باد

رگ گل مرکز رنگ است بیدل