درس کمال خود گیر از ناله سر کشیدن

خوبی یکی هزار است از شیوهٔ تواضع

تا گوش می توان شد نتوان همه زبان شد

ای هرزه جلوه فهمان غافل ز دل مباشید

جز عجز سعی ناقص چیزی نمی برد پیش

فقر و حضور تمکین جاه و هزار خفت

حیفست محرم دل گردد فسانه مایل

از تیغ مرگ عشاق رنگ بقا نبازند

تا جلوه کرد شوخی حسن تو در عرق زد

صید کمند عجزم سامان وحشتم کو

طاووس این بهارم ساغرکش خمارم

گر هستی ام به این رنگ محجوب خودنماییست

چون تخم اشک بیدل نومیدی آبیارم