عافیت سوز بود سایه اندیشهٔ ما

می چکد خون تحیر ز رگ و ریشهٔ ما

ورنه چون آب روانی ست همان پیشهٔ ما

ناله دامن نفشاند ز نی بیشهٔ ما

باده از خون رگ سنگ کشد شیشهٔ ما

غنچهٔ خامشی گلشن اندیشهٔ ما

آب از جوی دم تیغ خورد ریشهٔ ما

بیستون می شود آب از شرر تیشهٔ ما

نشئه بالد اگر از دست رود شیشهٔ ما

تب شیر است اگرگردکند بیشهٔ ما

همچوخط در چمن حسن دودریشهٔ ما