آه ناکام چه مقدار توان خون خوردن

داغ یأسم که به کیفیت شمع است اینجا

فرصت هستی از ایمای تعین خجل است

پارسایی چقدر شرم فضولی دارد

مشت خاکیم کمینگاه هوایی که مپرس

دل تنک حوصله و دشت تعلق همه خار

چه توان کرد به هر بی جگری ها بیدل