کز تپش چون اشک شمعم می شود آب استخوان

می زند بال نفس در نبض سیماب استخوان

پیش پیش پیکرم یک تیر پرتاب استخوان

همچو نی مستغنی است از تار و مضراب استخوان

عمرها شد شمع می چیند به محراب استخوان

همچو شاخ آهو اینجا می خورد تاب استخوان

از برای مغز دارد پردهٔ خواب استخوان

می شود در فربهی درگوشت نایاب استخوان

می شود سگ را دلیل سیر مهتاب استخوان

گر همه چون گوهراندازی به گرداب استخوان

ای هما کم نیست از یک عالم اسباب استخوان

جز به دست آشنا نفروخت قصاب استخوان

عالمی را چون مه نوگشت قلاب استخوان

گر نفس بر لب رسانم می شود آب استخوان