71
غزل شمارهٔ ۲۴۰۰
صورت اظهار معنی نیست محتاج بیان
ای دلت آیینه عرض جوهرت دارد زبان
ننگ آگاهی ست عرض کلفت از روشن دلان
آتش یاقوت را جز رگ نمی باشد دخان
چون سپندم محمل شوق آنقدر وامانده نیست
جاده می گردد به هر جا زین جرس بالد فغان
موج گوهر نیست در جوی دم شمشیر او
از صفای آب می گردد پر ماهی عیان
وحشتی می باید اینجا خضر ره در کار نیست
رنگ از خود رفته جز رفتن ندارد همعنان
هر قدر از خود برآیی دستگاه عبرتی
منظر قدر تو دزدیده ست چندین نردبان
گوش کس قابل نوای درد نتوان یافتن
عندلیب ماکنون در بوی گل گیرد فغان
باکج آهنگان همان ساز کجی زببنده است
راستی اینجا نمی باشد به جز تیر و سنان
حرص تا چشمی دهد آب از حضور عافیت
در دم شمشیر می باشد رگ خواب گران
ای هماکام هوس از ما نخواهی یافتن
مغز داران حقیقت فارغند از استخوان
هرکجا پا می نهی ما عاجزان خاک رهیم
خاک را زیر قدم دیدن ندارد امتحان
عمرها شد بیدل از بیچارگی پر می زنم
چون نفس در دام یک عالم دل نامهربان