درمحفل ما ومنم ، محو صفیر هرصدا

حیرت نوا افسانه ام ، از خویش پر بیگانه ام

یاد نگاه سرمه گون خوانده ست بر حالم فسون

در فکر آن موی میان از بس که گشتم ناتوان

زان جلوه یک مژگان زدن آیینه را غافل شدن

رنج غم و شادی مبر، کو مطرب وکو نوحه گر

درکاروان وهم و ظن ، نی غربت است ونی وطن

از حرف و صوت بی اثر شد جهل لنگر دارتر

چند از تپش پرداختن ، تیغ تظلم آختن

آخر درین بزم تعب افسانه ماند و رفت شب

آسان نبود ای بی خبر از شوق دل بردن اثر

بیدل به خود تا زنده ام صبح قیامت خنده ام