شکوهٔ اسباب چند، دل به رمیدن دهیم

درد سر ما و من سخت مکرر شده ست

عبرت این انجمن خورد سراپای ما

غفلت سرشار خلق نیست کفیل شعور

عبرت پیری شکست شیشهٔ گردن کشی

هیچکس از باغ دهر صرفه بر جهد نیست

ربشه ما می دود هرزه به باغ خیال

مزرع بیحاصلان وقف حیا پروریست

مایه همین عبرتست درگره اشک وآه

بسمل این مشهدیم فرصت دیگر کجاست

زحمت مژگان کشد اشک جهان تاز چند

شور طلب همچو شمع قطع نگردد ز ما

سیر خودش باعثی است کاش به دل رو کند

گر همه تن لب شوبم جرأت گفتار کو