79
غزل شمارهٔ ۲۳۷۶
به هر جا رفته ام از خویشتن راه تو می پویم
اگر نزدیک اگر دورم غبار آن سرکویم
هوای ناوکی دارم که هر جاگل کند یادش
ببالد استخوان مانند شاخ گل به پهلویم
به مضراب خیالی می کند توفان خروش من
زبان رشتهٔ سازم نمی دانم چه می گویم
به گردون گر رسم از سجدهٔ شوقت نی ام غافل
چو ماه نو جبینی خفته در محراب ابرویم
دوتا شد پیکر و آهی نبالید از مزاج من
نوا در سرمه خوابانیده تر از چنگ گیسویم
نشاند آخر وداع فرصتم در خاک نومیدی
غباری از تپش واماندهٔ جولان آهویم
تحیر خون شد از نیرنگ سحرآمیزی الفت
که من تمثال خود می بینم و آیینهٔ اویم
به تکلیف بهارم می دهی زحمت نمی دانی
به جای گل دل خون گشته ای دارم که می بویم
تمیز رنگ حالم دقت بسیار می خواهد
که من از ناتوانی در نظرها رستن مویم
چو شمعم گر به این رنگست شرم ساز پیمایی
عرق گل می کنم چندان که رنگ خویش می شویم
چو آن مویی که آرد در تصور کلک نقاشش
هنوز از ناتوانیها به پهلو نیست پهلویم
به ضبط خود چه پردازد غبار ناتوان من
نسیم کویش از خود رفتنی می آورد سویم
چنان محو تماشای گریبان خودم بیدل
که پندارم خیال او سری دارد به زانویم