پیمانهٔ غناکدهٔ بی مثالیم

شادم به کنج فقر کز ابنای روزگا ر

خاک ضعیف مرکز صد شعله رنگ و بوست

آغوش مه پر است ز کیفیت هلال

پستی گل بلندی نخلست ربشه را

از بس به رنگ نی پرم از انتظار درد

عمریست وحشتم نگه چشم حیرتیست

سامان طراز راحتم از سعی نارسا

از بسکه ناله داشت نی بوریای فقر

فریاد کز فسردگی باغ اعتبار

آغوش حیرتم به چه تنگی گشوده اند

نتوان به چشم داد سراغ نمود من