داغیم چون سپند مپرس از بیان ما

عرض کمال ما عرق آلود خجلت است

ما را چو شمع باب گداز آفریده اند

شبنم صفت ز بسکه سبکبار می رویم

چون شعله سر به عالم بالا نهاده ایم

شوخی نگاه ما نفروشد چوآینه

پرواز ناله نیز به جایی نمی رسد

رنگ شکسته آینهٔ بی خودی بس است

جز داغ نیست مائدهٔ دستگاه عشق

با آنکه ما اسیرکمند حوادثیم

کو خامشی که شانه کش مدعا شود

پیداست راز سینهٔ ما بیدل از زبان