تا چند به هر مرده و بیمار بگریم

زبن باغ گذشتند حریفان به تغافل

بر بیکسیم رحم نکردند رفیقان

دل آب نشد یک عرق از درد جدایی

شمع ستم ایجاد نی ام این چه معاشست

ای غفلت بیدرد چه هنگامهٔ کوریست

تدبیرگداز دل سنگین نتوان کرد

چون شمع به چشمم نمی از شرم و وفا نیست

ای محمل فرصت دم آشوب وداعست

تاکی چو شرر سر به هوا اشک فشاندن

بر خاک درش منفعلم بازگذارید

شاید قدحی پرکنم از اشک ندامت

ناسور جگر چند کشد رنج چکیدن

هر چند ز غم چاره ندارم من بیدل