صد شکرکه جز عجز گیاهی ندمیدیم

تا آبله پایی نکشد رنج خراشی

حسرت چه اثر واکشد از حاصل مطلب

چون آه هوس هرزه دوی ریشهٔ ما سوخت

صد رنگ گل افشاند نفس لیک چه حاصل

سرتا قدم ما به هوس سرمه شد اما

بر ابرکرم تهمت خشکی نتوان بست

فریاد کزین مزرعهٔ سوخته حاصل

گلخن چمنی داشت که گلزار ندارد

بر باد ندادیم درین عرصه غباری

بیدل تو برون تاز که ما وهم پرستان