عشق هویی زد به صد مستی جنون باز آمدیم

آینه صیقل زدن بی صید تمثالی نبود

جسم خاکی گر نمی بود اینقدر شوخی که داشت

چون سحر زین یک تبسم قید نیرنگ نفس

آشیان پرداز عنقا بود شوق بی نشان

دوری آن مهر تابان نور ما را سایه کرد

لب گشودن انحراف جادهٔ تسلیم بود

نغمهٔ ما برشکست ساز محمل می کشد

از کفی خاک این قدر گرد قیامت حیرت است

اول و آخر حسابی از خط پرگار داشت

فرعها را از رجوع اصل بیدل چاره نیست