مانند شبنم از گره خویش رفته ایم

از حیرت اینقدر قفس اندیش رفته ایم

آسوده ایم اگر همه در نیش رفته ایم

چون آبرو ز کیسهٔ درویش رفته ایم

ما هم چو شانه از ته این ریش رفته ایم

ما بیخودان به چنگ چه تشویش رفته ایم

اخگر صفت فرو به دل ریش رفته ایم

از خویش تا تو آمده ای پیش رفته ایم

از بس که در شمار کم و بیش رفته ایم

چون گل ازبن چمن همه تن ریش رفته ایم