چون سبحه یک دو روز که با هم نشسته ایم

باز است چشم ما به رخ انجمن چو شمع

هر چند طور عجز به غیر از صواب نیست

دود سپند مجلس تصویر حیرت است

غافل نه ایم از غم درماندگان خاک

نا قدردان راحت عریان تنی مباش

خواب غرور مخمل و دیبا ز ما مخواه

دارد دماغ تخت سلیمان غبار ما

دود چراغ محفل امکان بهانه جوست

آسایشی به ترک مطالب نمی رسد

گر التفات نقش قدم شیوهٔ حیاست

بیدل به رنگ توأم بادام ما و تو