97
غزل شمارهٔ ۲۳۰۴
ز دل چون غنچه یک چاک گریبانگیر می خواهم
گشاد کار خود بی ناخن تدبیر می خواهم
نی ام مخمور می کز قلقل مینا به جوش آیم
سیه مست جنونم غلغل زنجیر می خواهم
به کوثر گر زند ساغر ندارد بسملم سیری
دم آبی اگر می خواهم از شمشیر می خواهم
بنایم ننگ ویرانی کشید از دست جمعیت
غبار دامن زلفی پی تعمیر می خواهم
ز آتش کاش احرام جنون بندد سپند من
به وحشت جستنی زین خانهٔ دلگیر می خواهم
به هر مویم هجوم جلوه خوابانده ست مژگانها
ز شوقت جنبشی چون خامهٔ تصویر می خواهم
به بوی غنچه نسبت کرده ام طرز کلامت را
زبان برگ گل در عذر این تقصیر می خواهم
درین صحرا جنون هرزه فکر دامها دارد
دو عالم جسته است از خویش و من نخجیر می خواهم
لب سوفارم از خمیازه های بی پر و بالی
ز گردون مقوس همتی چون تیر می خواهم
حصول مطلب از ذوق تمنا می کند غافل
زمان انتظار هر چه باشد دیر می خواهم
به رنگ من برون آید کسی تا قدر من داند
به این امید طفلی را که خواهم پیر می خواهم
ز حد بگذشت بیدل مستی شور جنون من
به چوب گل چو بلبل اندکی تعزیر می خواهم