به پا چو آبله فرسودنست تسکینم

مژه ندید گرانی ز خواب سنگینم

سریشمی نکند غفلت شلایینم

پر است از پر رنگ شکسته بالینم

حنای پای تو گردید اشک رنگینم

بیاکه جبهه نهم برزمین وگل چینم

که می روم ز خود و جلوهٔ تو می بینم

که گر سپهر شوم جز به خاک ننشینم

که خاک راه توام خواه آن و خواه اینم

مگس نداد فریب از لعاب شیرینم

به نشتر رگ خارا کمر کشد کینم

که لب چو جبهه عرق می کند به تحسینم

غبارگشته ام اما بجاست تمکینم

که غره نیستم از زمرهٔ مساکینم