69
غزل شمارهٔ ۲۲۹۰
باز بیتابانه ایجاد نوایی می کنم
مطلب دیگر نمی دانم دعایی می کنم
مدعای صبح زین باغ امتحان فرصت است
تا نفس پر می زند کسب هوایی می کنم
ناامید عالم اقبال نتوان زیستن
استخوان نذر مدارای همایی می کنم
دامن دیگر نمی یابم درین حرمان سرا
عذر بیکاری ست بیعت با حنایی می کنم
چون نفس کارم به تعمیر دل افتاده ست لیک
طرح بنیادی ز آب و گل جدایی می کنم
زور بازوی توکٌل ناخدای دیگر است
بی غم ساحل درین دریا شنایی می کنم
هر کجا باشم درین وحشت دلیل کاروان
جاده ها را محمل بانگ درایی می کنم
کو جوانی تا توانم عذر طاقت خواستن
پیرگشتم خدمت قد دوتایی می کنم
پیش یارانم دل بی آرزو شرمنده کرد
جام خالی گر قبول افتد حیایی می کنم
از تصنع ننگ دارم ورنه من همچون سحر
می درم جیبی دماغ دلگشایی می کنم
یک سر مو گر برون آیم ز فکر نیستی
یا قیامت می نمایم یا بلایی می کنم
ما و من بیدل تعلق باف شغل زندگی ست
رشته ها می تابم و بند قبایی می کنم