76
غزل شمارهٔ ۲۲۸۴
چون شرار کاغذ امشب عیش خرمن می کنم
می زنم آتش به خویش وگل به دامن می کنم
محرم ناموس دردم گریه ام بیکار نیست
تا نمیرد این چراغ امداد روغن می کنم
قطره ام عمریست دریا در بغل خوابیده است
تا به یادت غنچه ام ، ناز شکفتن می کنم
صیقل آیینه دارد ناخنم در کار دل
کز خراش هر الف یک شمع روشن می کنم
گر نباشد جیبم از عریان تنی منظور خاک
سینه ای دارم زیارتگاه کندن می کنم
سبحه وارم بیش ازین سعی امل مقدور نیست
بار صد سر زحمت یک رشته گردن می کنم
ساز نومیدی متاع کاروان زندگیست
چون جرس تاگرد دل باقیست شیون می کنم
هم رکاب لاله ام از بی دماغیها مپرس
داغ در دل پا در آتش سیر گلشن می کنم
ناله عذر نارساییهای پرواز است و بس
بی پر و بالیست یاد آن نشیمن می کنم
گر به این فرصت چراغ زندگی دارد فروغ
گرهمه خورشید باشم خانه روشن می کنم
قفل مینای من بیدل نوای عیش هست
بر سلامت نوحهٔ درد شکستن می کنم