به کمین دعوی هستی ام که چو شمعش از نظر افکنم

ز غبار عالم مختصر چه هوای سیم و چه فکر زر

به سواد دوری حرص وکد چه امید محمل من کشد

اگرم دهد طلب وفا به بنای داغ غمت رضا

نتوان شدن به وفا قرین مگر از سجود ادب کمین

المی که بر جگرآورم به کجا ز سینه برآورم

چقدر به عرصهٔ آب وگل کندم مصاف هوس خجل

به رهی که محمل نیک وبد هوس سجودتومی کند

چو سحاب می پرم از تری به هوای منصب محوری

به چنین بضاعت شعله زن من بیدل و غم سوختن