دلیل کاروان اشکم آه سرد رامانم

رفیق وحشت من غیر داغ دل نمی باشد

بهار آبروبم صد خزان خجلت به بر دارد

به حکم عجز شک نتوان زدود از انتخاب من

به هر مژگان زدن جوشیده ام با عالم دیگر

شکست رنگم وبر دوش آهی می کشم محمل

تمیز خلق از تشویش کوری برنمی آید

نه داغم مایل گرمی نه نقشم قابل معنی

به خود آتش زنم تا گرم سازم پهلوی داغی

خجالت صرف گفتارم ندامت وقف کردارم

نه اشکی زیب مژگانم نه آهی بال افغانم

به مجبوری گرفتارم مپرس از وضع مختارم

فلک عمریست دور از دوستان می داردم بیدل